Μια ιστορία πραγματική θα πάρουμε σήμερα. Μια ιστορία, «οικογενειακού δικαίου», από αυτές που μας απασχολούν καθημερινά ως δικηγόρους αλλά και ως κοινωνία. Τα περιστατικά παρουσιάζονται όμως με τέτοιο τρόπο, ώστε να προστατεύεται το απόρρητο
Το ζευγάρι είχε χωρίσει από τότε που το παιδί ήταν μωρό. Το παιδί ζούσε -προφανώς- με τον ένα γονιό. Η αντιδικία ήταν σφοδρή, δικαστικές αποφάσεις υπήρξαν, αλλά το παιδί ηλικίας πλέον δημοτικού σχολείου, δεν γνώριζε καν ποιός είναι ο άλλος γονιός του.
Οι προσπάθειες των δικηγόρων για μια στοιχειώδη ρύθμιση, κατέληγαν σε έντονες διαφωνίες για το παραμικρό. Σε μια τέτοια διαφωνία, ήρθε η πρόταση για Διαμεσολάβηση, η οποία αντιμετωπίστηκε καταρχήν με τη φράση «Τι περισσότερο έχει να προσφέρει ένας Διαμεσολαβητής, τι περισσότερο ξέρει αυτός από εμάς»
Εντέλει το ραντεβού κλείστηκε. Επελέγη ένας Διαμεσολαβητής κοινής αποδοχής και από τις δύο πλευρές, έγιναν ενημερωτικές συναντήσεις για τα διαδικαστικά, υπογράφηκε το συμφωνητικό υπαγωγής της διαφοράς σε Διαμεσολάβηση, κάθε δικηγόρος έστειλε στον Διαμεσολαβητή ένα ολιγόλογο σημείωμα χωρίς νομικές διατάξεις και τυπικότητες και κλείστηκε το ραντεβού για μόλις λίγες μέρες μετά, σε συγκεκριμένη μέρα και ώρα που εξυπηρετούσε τους πάντες.
Οι δυο γονείς, καθένας με τον δικηγόρο του ενώπιος ενωπίω. Ο Διαμεσολαβητής στη μέση να εξηγεί συνοπτικά τη διαδικασία: «Δεν είμαι δικαστής, δεν βγάζω απόφαση, μπορώ να συνομιλήσω με κάθε πλευρά χωριστά και ό,τι μου πείτε σ’ αυτές τις συναντήσεις είναι απόρρητο, (εκτός αν εσείς που μού το εμπιστεύεστε θέλετε να το μεταφέρω στην άλλη πλευρά), μπορώ να κάνω ερωτήσεις, να υπάρξουν προτάσεις και αντιπροτάσεις, να γίνει συζήτηση, ώστε να προκύψει λύση που θα αποδεχθείτε και οι δύο πλευρές. Και τότε, το πρακτικό που θα συντάξω, θα μπορεί – αν και όποτε θέλει κάποιος από σας- να κατατεθεί στο Πρωτοδικείο και να είναι τίτλος εκτελεστός»
Στη συνέχεια δόθηκε ο λόγος σε κάθε πλευρά για μια αρχική τοποθέτηση. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, η ένταση δεν άργησε να προκύψει. Οι φωνές άρχισαν να υψώνονται και να αλληλοεκτοξεύονται κατηγορίες. Ο Διαμεσολαβητής προχώρησε στις κατ΄ ιδίαν συνεδρίες. Ο ένας γονιός με τον δικηγόρο του στον ένα χώρο, ο άλλος γονιός με τον δικηγόρο του στον άλλο χώρο. Ο Διαμεσολαβητής συζητούσε με κάθε πλευρά χωριστά. Ρωτούσε, άκουγε, διευκρίνιζε, έθετε ζητήματα, έπαιρνε σκέψεις και προτάσεις, μετέφερε στην άλλη πλευρά ότι του επιτρέπονταν να μεταφέρει…
Και, ω του θαύματος, η λύση ήρθε από εκεί που κανείς δεν το περίμενε. Ο ίδιος ο γονιός πρότεινε μια τόσο ποιοτικά “γενναιόδωρη” λύση, που κανείς δεν μπορούσε να τη φανταστεί και που έγινε σύντομα αποδεκτή από τον άλλο γονιό. Όλοι μαζί, στη συνέχεια, επεξεργάστηκαν τις λεπτομέρειες. Ακολούθως, οι δικηγόροι (με τη βοήθεια του Διαμεσολαβητή όποτε χρειάστηκε) συνέταξαν το κείμενο της συμφωνίας. Ο Διαμεσολαβητής ετοίμασε το πρακτικό Διαμεσολάβησης, στο οποίο συμπεριέλαβε αυτούσια τη συμφωνία και όλοι μαζί κάθισαν πάλι γύρω από το μεγάλο τραπέζι, υπέγραψαν, έδωσαν τα χέρια και -για πρώτη φορά μετά από χρόνια- χαμογέλασαν αμυδρά και κοιτάχτηκαν στα μάτια…
Και “έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”; Η ζωή δεν είναι παραμύθι και η κατάσταση δεν είναι ιδανική. Αλλά πάντως, το παιδί σήμερα γνωρίζει και τους δύο γονείς του και συναντιέται και με τους δύο. Τα μέρη του πρώην ζευγαριού ζουν πιο ήρεμα και ευγνωμονούν τους δικηγόρους τους που τους οδήγησαν σ΄ αυτή τη διαδικασία. Όποια προβλήματα προκύπτουν, αντιμετωπίζονται πιο ομαλά και βρίσκεται λύση. Άλλωστε, με το πρακτικό Διαμεσολάβησης συμφώνησαν και οι δύο, ότι αν προκύψουν θέματα που δεν μπορούν μόνοι να τα λύσουν, πάλι σε Διαμεσολάβηση θα προσφύγουν.
Ευγνωσία Ραφτοπούλου-Χατζηπρίμου
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω ΔΣΘ
Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια
Συντονίστρια Πύλης Διαμεσολάβησης Ωραιοκάστρου
