Η «Who’s Who Legal» διοργάνωσε τον Αύγουστο 2017 συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με προσκεκλημένους τον Alan Limbury (Strategic Resolution, Australia), τη Rosemary Jackson (Keating Chambers, England) και τον Allan Stitt (ADR Chambers, Canada), για να συζητήσουν τις πρόσφατες εξελίξεις στον τομέα της διαμεσολάβησης, συμπεριλαμβανομένης της αυξανόμενης δημοτικότητάς του, του μέλλοντος των νεότερων επαγγελματιών και των πιθανών προκλήσεων που αντιμετωπίζει ο χώρος πρακτικής.
Στην ερώτηση «Ποιες προβλέπονται να είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η διαμεσολάβηση τα επόμενα χρόνια», οι προσκεκλημένοι απάντησαν ως εξής:
Alan Limbury: «Η μεγαλύτερη πρόκληση θα είναι να αντισταθούμε στις πιέσεις ως προς την ευελιξία της διαδικασίας διαμεσολάβησης, η οποία θα πρέπει να σχεδιάζεται σε κάθε περίπτωση έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες αυτών που παίρνουν την τελική απόφαση, πέρα από τις ανάγκες των δικαστηρίων ή των δικηγόρων. Αυτές οι πιέσεις περιλαμβάνουν λανθασμένες κινήσεις για τον ορισμό της διαμεσολάβησης ως μιας διαδικασίας που έγινε εθελοντική αντί για μια διαδικασία σχεδιασμένη να παράγει ένα αποτέλεσμα χωρίς εξαναγκασμό.
Αυτός ο τρόπος σκέψης αποκλείει τη διαμεσολάβηση που έχει διαταχθεί δικαστικώς και η οποία λειτουργεί με επιτυχία στην Αυστραλία από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και αποκλείει την υποχρεωτική διαμεσολάβηση πριν από την εκδίκαση διαφορών σε περιπτώσεις ανισορροπίας ισχύος. Μια άλλη πίεση είναι η επικράτηση των πρώην δικαστών (συχνά μη εκπαιδευμένων στη διαμεσολάβηση) οι οποίοι προσλαμβάνονται από τους δικηγόρους των ενδιαφερόμενων μερών σε διαφορές ως διαμεσολαβητές εξαιτίας της «βαρύτητας» τους και της ικανότητας να επιβάλλουν «διευθέτηση» χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις προοπτικές επίτευξης «επίλυσης». Αυτές οι διαμεσολαβήσεις δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά συνεδριάσεις διευθέτησης διαφορών, κατά τις οποίες δεν δίνεται σημασία στα συμφέροντα των μερών ή στην αξία των σχέσεων τους.»
Rosemary Jackson: «Τα μέρη, και ειδικότερα οι δικηγόροι τους, γίνονται τόσο έμπειροι στη διαμεσολάβηση, ώστε αρχίζουν να τη χρησιμοποιούν ως εργαλείο και όχι ως μέσο επίτευξης διευθέτησης. Η απροθυμία συμμετοχής σε οποιασδήποτε μορφής διαπραγμάτευση, σε ορισμένες περιπτώσεις, προκύπτει από την ανάγκη το ενδιαφερόμενο μέρος να αποφύγει να αφομοιώσει τις πληροφορίες που θα μπορούσε να λάβει κατά τη διαμεσολάβηση, ενώ άλλες φορές φαίνεται ότι ένα ενδιαφερόμενο μέρος συμμετείχε στη διαδικασία αποκλειστικά και μόνο για να συλλέξει πληροφορίες, χωρίς πρόθεση να προσπαθήσει να επιτύχει διευθέτηση της διαφοράς.»
Allan Stitt: «Η εμπορική διαμεσολάβηση έχει σημειώσει τεράστια αύξηση τα τελευταία 25 χρόνια. Σε πολλές δικαιοδοσίες, αποτελεί πλέον μέρος της κύριας δίκης και είναι αποδεκτή ως μέρος του “συστήματος”. Αυτό είναι ταυτόχρονα καλό και κακό. Είναι καλό γιατί σημαίνει ότι χρησιμοποιείται η διαμεσολάβηση. Αλλά είναι και κακό επειδή η συμμετοχή στο σύστημα περιορίζει τη δημιουργικότητα.
Πολύ συχνά, ο διαμεσολαβητής γίνεται απλώς ο αγγελιοφόρος που μεταφέρει προσφορές από το ένα μέρος στο άλλο. Αυτό μπορεί να είναι καλό και απαραίτητο σε ορισμένες περιπτώσεις, σε άλλες όμως, ο διαμεσολαβητής πρέπει να είναι πιο δημιουργικός και να βοηθήσει τα μέρη να ξεπεράσουν τα δύσκολα εμπόδια. Η πρόκληση για τους διαμεσολαβητές είναι να παραμείνουν δημιουργικοί και όχι μόνο να διαμεσολαβούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο επειδή έτσι έχουν συνηθίσει»
Για το σύνολο των συζητήσεων που έγιναν στο πλαίσιο της εν λόγω συνάντησης, δείτε τον πιο κάτω σύνδεσμο.
Πηγή: http://whoswholegal.com/news/features/article/33990/mediation-2017-roundtable/
Βασιλική Δεληστάθη
Δικηγόρος, Δρ. – Διαμεσολαβήτρια – Εκπαιδεύτρια Διαμεσολαβητών
