Στην αρχή της διαδικασίας, που είχε σχεδιαστεί και προετοιμαστεί με κάθε λεπτομέρεια, η συγκίνηση ήταν γένους ανδρικού. Ο πατέρας, και μέχρι πρότινος σύζυγος, αναφερόμενος στις προσδοκίες του από τη Διαμεσολάβηση και στη σχέση του με τα παιδιά του, ξέσπασε σε γοερούς λυγμούς. Ένιωθε, ήδη, ασφαλής να εκφράσει με τον πλέον αυθόρμητο τρόπο συναισθήματα που ίσως εμπόδιζε πολύ καιρό.

Αφού ξεπεράστηκε το πρώτο κύμα συγκίνησης, με υπομονή και σεβασμό, η διαδικασία κύλισε διεξοδικά. Λίγη ώρα αργότερα, ζήτησα να δω τα παιδιά τους για τα οποία τόση ώρα μιλούσαν. Η μητέρα έβγαλε δύο φωτογραφίες από το πορτοφόλι της ενώ ο πατέρας έβγαλε το κινητό του γεμάτο με φωτογραφίες των παιδιών. Ζήτησα να παραμείνουν οι φωτογραφίες πάνω στο τραπέζι για όλη τη διάρκεια της συζήτησης. Ήταν κάτι μαγικό. Γίναμε κατά δυο περισσότεροι μέσα στο δωμάτιο. Τα παιδιά της οικογένειας, «παρακολούθησαν» όλη τη διαδικασία της Διαμεσολάβησης και οι γονείς τους έπαψαν να απευθύνονται ο ένας στον άλλο με αντεγκλίσεις, σαν να ήταν τα παιδιά τους παρόντες. Άκουγα τις απαντήσεις τους αλλά δε μιλούσαν πια σε μένα, αν και μου απευθύνονταν. Μιλούσαν στα παιδιά τους, σε μία «ρητορική» εξομολόγηση της καρδιάς τους προς αυτά.

Οι φωτογραφίες των παιδιών παρέμειναν πάνω στο τραπέζι και έλυσαν όλους τους «κόμπους» της συζήτησης. Ακόμα και στο δύσκολο θέμα της οικονομικής συμμετοχής στη διατροφή των τέκνων, οι φωτογραφίες των παιδιών ήταν εκείνες που «υπαγόρευσαν» την προσμέτρηση των βιωτικών τους αναγκών. Ακόμα και στο δυσκολότερο θέμα, της ανακοίνωσης στα παιδιά της οριστικής διάστασης των γονέων τους και της μετοίκησης του πατέρα στο εξωτερικό, οι φωτογραφίες βοήθησαν τους γονείς να αναλάβουν από κοινού την δύσκολη ανακοίνωση.

Ο πατέρας δεν το έβρισκε χρήσιμο ή αναγκαίο. Αντιθέτως, η μητέρα επιζητούσε την κοινή ανακοίνωση, ως τελευταία ευκαιρία για την κοινή συνεύρεση των τεσσάρων μελών αυτής της οικογένειας που άλλαζε μορφή τώρα, χωρίς να χαλαρώνει τους δεσμούς αγάπης και αφοσίωσης στα παιδιά.

Κατάφερε να πείσει τον πατέρα σχετικά εύκολα, επικαλούμενη το ώριμο κι ανήσυχο βλέμμα των παιδιών τους στις φωτογραφίες του τραπεζιού. Του είπε να τα κοιτάξει και του ζήτησε να σεβαστεί αυτό που μέχρι τότε είχαν ζήσει όλοι μαζί. Του ζήτησε, με λόγια απλά και ήσυχα, να διαφυλάξει αυτό που έφτιαξαν οι δυο τους, μέσα σε σχεδόν τριάντα χρόνια γάμου και του ζήτησε, όπως μαζί το έφτιαξαν και το έζησαν, μαζί να το μετατρέψουν σε κάτι διαφορετικό αλλά εξίσου αξιοβίωτο.

Σήμερα, μήνες μετά την επιτυχημένη αυτή Διαμεσολάβηση, ο πατέρας εξακολουθεί να ζει στο εξωτερικό, τα παιδιά τον επισκέπτονται γνωρίζοντας πως ο πατέρας τους είναι πάντα «κοντά» τους και η μητέρα, μαζί με τα παιδιά, κατοικεί στην πρώην οικογενειακή στέγη, σε ακίνητο ιδιοκτησίας του πατέρα.

Μαρία Χατζηλεωνίδα

Δικηγόρος (LL.M.)

Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια (CIArb, ΥΔΔΑΔ)

Διαπιστευμένη Εκπαιδεύτρια Διαμεσολάβησης