Βασικό σημείο της προετοιμασίας για μια διαπραγμάτευση αποτελούν τα συμμετέχοντα μέρη.
Σύμφωνα με τον John Clark, έμπειρο διαπραγματευτή και Διαμεσολαβητή, το πρώτο ζήτημα στο οποίο πρέπει να επικεντρωθεί ο διαπραγματευτής ή ο Διαμεσολαβητής είναι ο αριθμός των συμμετεχόντων μερών.
Αν τα μέρη είναι περισσότερα από δύο, τότε είναι απαραίτητο να διερευνηθεί η δημιουργία συμμαχιών, καθώς η επίτευξη τελικής συμφωνίας είναι δυσχερής μεταξύ περισσοτέρων. Κλασικό παράδειγμα αποτελούν οι κατασκευαστικές διαφορές, στις οποίες συχνά συμμετέχουν τουλάχιστον ένας αρχιτέκτονας, ένας ανάδοχος και ο πελάτης, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τουλάχιστον τρεις διαφορετικές ομάδες συμφερόντων. Υπό τέτοιες συνθήκες, π.χ. ο αρχιτέκτονας και ο πελάτης ενδέχεται να αποφασίσουν ότι πρόκειται να είναι από τη μια πλευρά, σχηματίζοντας κάποιο είδος συνασπισμού. Από την άποψη της προετοιμασίας, είναι σημαντικό κάθε μεμονωμένο μέρος να ανακαλύψει ποια είναι η κατάλληλη ομάδα στην οποία θα πρέπει να συμμετάσχει, προκειμένου να επιτύχει το επιδιωκόμενο με τη διαπραγμάτευση αποτέλεσμα. Για τον σκοπό αυτό, το μεμονωμένο μέρος θα πρέπει, επίσης, να επιχειρήσει να αποτρέψει τη δημιουργία ορισμένων συνασπισμών και να ενισχύσει τη δημιουργία άλλων.
Στην περίπτωση που τα συμμετέχοντα μέρη είναι περισσότερα από δύο, είναι, επίσης, αναπόφευκτο η διαδικασία να διαρκέσει περισσότερο, καθώς προηγείται το στάδιο του σχηματισμού συνασπισμών και έπεται η διαδικασία της ίδιας της διαπραγμάτευσης ή της Διαμεσολάβησης για την ουσία των ζητημάτων. Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν αποκλείεται, άλλωστε, εξ αυτού του λόγου να υπάρχουν γκρίζες επικαλυπτόμενες περιοχές, που κάνουν ακόμη πιο πολύπλοκη τη διαδικασία.
Πηγή: https://mediatoracademy.com/topic/mediator-negotiation-skills/negotiation-parties/
Βασιλική Κουμπλή
Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω – Διαπιστευμένη Διαμεσολάβήτρια
