Ο θεσμός των Επιμελητηρίων σε όλη τη χώρα, είναι ή θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Τα Επιμελητήρια αποτελούν υποχρεωτικές, αυτοτελείς και ανεξάρτητες ενώσεις φυσικών και νομικών προσώπων, που ασκούν εμπορική δραστηριότητα σε ορισμένη περιφέρεια. Είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, επί των οποίων ο αρμόδιος Υπουργός ασκεί κατασταλτική διαχειριστική εποπτεία, ως προς τη νομιμότητα των πράξεών τους.

Θα μπορούσε κανείς να πει, ότι όλη η επαγγελματική δραστηριότητα είτε είναι εμπορική είτε οικονομική είτε βιοτεχνική είτε βιομηχανική, στηρίζεται στον επιμελητηριακό θεσμό και οι φορείς αυτοί αποτελούν το δεξί χέρι της εκάστοτε Κυβέρνησης. Προάγονται θέματα, αντιμετωπίζονται καταστάσεις, προτείνονται λύσεις και προκύπτουν ιδέες.

Ο θεσμός της Διαμεσολάβησης δεν είναι τυχαίο που, στην χώρα μας, πέρασε μέσα από τα εν λόγω ΝΠΔΔ. Ήδη, για να υπάρξουν τα Ινστιτούτα Κατάρτισης Διαμεσολαβητών, πρέπει να ιδρυθεί αντίστοιχος Φορέας Κατάρτισης, με τη σύμπραξη, μεταξύ άλλων και των ενδιαφερόμενων Επιμελητηρίων. Συνεπώς, η συμβολή τους είναι ιδιαίτερη εξ ορισμού και από το σχεδιασμό.

Όσες φορές όμως, ένα Επιμελητήριο προχώρησε πέρα από αυτό που ορίζει ο Νόμος, και ίδρυσε το δικό του Κέντρο Διαμεσολάβησης, τότε η συνδρομή του στην Προώθηση, του εναλλακτικού αυτού τρόπου επίλυσης διαφορών, ήταν σπουδαία. Συσπείρωσε τους Διαμεσολαβητές, δημιούργησε δράσεις αλλά το πιο σημαντικό, διέδωσε στα μέλη του την κουλτούρα της Φιλικής και Εξωδικαστικής επίλυσης διαφορών, τα οποία μέλη μέχρι τότε ακόμη αγνοούσαν.

Η δημιουργία ενός Κέντρου Διαμεσολάβησης, σε όσα Επιμελητήρια έγινε πράξη, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όσο ο Θεσμός της Διαμεσολάβησης δεν είναι ευρέως γνωστός, δημιουργεί αμφισβήτηση και καχυποψία σε αυτούς που θα εγκρίνουν τη δημιουργία ενός τέτοιου Κέντρου. Στη χώρα μας, τα Επιμελητήρια που αποφάσισαν να κάνουν το γενναίο βήμα προς όφελος των μελών τους, αλλά και των λοιπών πολιτών ήταν αρχικά το πρωτοπόρο Εμπορικό & Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών, και ακολούθησαν σχεδόν ταυτόχρονα το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Αθηνών και το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης. Στο τελευταίο, χρειάστηκε ένα περίπου έτος προκειμένου να εγκριθεί η δημιουργία του από την αρμόδια διοικούσα επιτροπή. Χρειάστηκαν όμως και άπειρες ώρες ενασχόλησης από την αρμόδια ομάδα εθελοντών, προκειμένου να οργανωθεί όλη η δομή του Κέντρου αυτού.

Από τα πιο απλά ζητήματα, μέχρι τα πιο σύνθετα και μέχρι τη στελέχωση ενός τέτοιου Κέντρου με ικανό αριθμό Διαμεσολαβητών, είναι θέματα για τα οποία απαιτούνται πολλές ώρες εργασίας και πολύ αφοσίωση στο Θεσμό της Διαμεσολάβησης. Προετοιμασία Καταστατικού και Κωδίκων, εγγράφων για τη διαδικασία της Διαμεσολάβησης, δημιουργία αιθουσών και λοιπών υποδομών, δημιουργία προκηρύξεων και διαδικασία εισόδου των Διαμεσολαβητών στο οικείο Μητρώο, είναι ελάχιστα από όσα πρέπει να γίνουν, σε πρώτο χρόνο για να αρχίσει ένα όραμα να παίρνει σάρκα και οστά. Κυρίως όμως, χρειάζεται ανθρώπους που θα οραματιστούν και θα δουλέψουν στη δημιουργία αυτού.

Σαφώς, η πνοή θα δοθεί από τους ίδιους τους πολίτες που θα επιλέξουν τη διαδικασία αυτή. Όμως, οι φορείς που κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας και του επιχειρείν στη χώρα μας, έχουν το ιδιαίτερο χρέος και ευθύνη στη διάδοση αυτού του χρήσιμου και αποδοτικού θεσμού, του Θεσμού της Διαμεσολάβησης.

Όλγα Ν. Τσιπτσέ
Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω – Δ.Διαμεσολαβήτρια ΥΔΔΑΔ – DPO/GDPR ex.