Η Διαμεσολάβηση είναι ένας εξωδικαστικός μηχανισμός επίλυσης διαφορών ο οποίος έχει διαδοθεί ευρέως σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας των μειονεκτημάτων της δικαστικής διαδικασίας. Η Διαμεσολάβηση και η συνδιαλλαγή εφαρμόζονται εδώ και αιώνες στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, καθώς πρόκειται για διαδικασίες που συμβάλλουν στην επίλυση των διαφορών με οικονομικό και αποτελεσματικό τρόπο. Η Sulh (φιλική συνδιαλλαγή) έχει μακρά ιστορία στις αραβικές και ισλαμικές κοινωνίες και οι ρίζες της απαντώνται στην προ-ισλαμική Αραβία. Τις τελευταίες δεκαετίες τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα παρουσιάζουν έντονη εμπορική και επενδυτική ανάπτυξη, γεγονός που συνέβαλε στην αύξηση των εμπορικών και εργατικών διαφορών, η έγκαιρη και αποτελεσματική διευθέτηση των οποίων είναι εξαιρετικά σημαντική, προκειμένου τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα να διατηρήσουν τη θέση τους ως σταθερός και ελκυστικός επιχειρηματικός και εμπορικός κόμβος.
Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα δεν διαθέτουν ενιαίο νόμο, που να καλύπτει όλες τις πτυχές της εμπορικής, οικογενειακής ή εργασιακής Διαμεσολάβησης. Σε γενικές γραμμές, η Διαμεσολάβηση μπορεί να χωριστεί σε δύο κατηγορίες: την υποχρεωτική Διαμεσολάβηση και την προαιρετική Διαμεσολάβηση. Η υποχρεωτική Διαμεσολάβηση είναι μια διαδικασία φιλικής επίλυσης διαφορών, στην οποία τα μέρη υποχρεούνται, όπως ορίζει ο νόμος, να συμμετάσχουν προτού προσφύγουν στο δικαστήριο. Η προαιρετική Διαμεσολάβηση είναι, όπως υποδηλώνει ο όρος, μια διαδικασία φιλικής επίλυσης διαφορών, στην οποία τα μέρη συμμετέχουν οικειοθελώς, χωρίς να υποχρεούνται εκ του νόμου να το πράξουν.
Ο Ομοσπονδιακός Νόμος αριθ. 17 του 2016 περί κέντρων Διαμεσολάβησης προβλέπει τη σύσταση κέντρων Διαμεσολάβησης και συνδιαλλαγής για αστικές και εμπορικές διαφορές. Τα μέρη μπορούν να υπαγάγουν στα κέντρα αυτά αστικές ή εμπορικές διαφορές το αντικείμενο των οποίων δεν υπερβαίνει τα 500.000 AED, καθώς και αστικές ή εμπορικές διαφορές το αντικείμενο των οποίων δεν μπορεί να προσδιοριστεί.
Στα προβλεπόμενα από τον εν λόγω Νόμο κέντρα Διαμεσολάβησης και συνδιαλλαγής δεν μπορούν να υπαχθούν οι εξής κατηγορίες διαφορών: α) διαφορές επείγοντος χαρακτήρα και αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων, β) διαφορές δημοσίου δικαίου, γ) μισθωτικές διαφορές που διευθετούνται από ειδικές επιτροπές, δ) εργατικές διαφορές, ε) διαφορές προσωπικής κατάστασης και στ) διαφορές που υπάγονται σε άλλο κέντρο, επιτροπή ή οργανισμό συναφούς αρμοδιότητας.
Ο Νόμος περιλαμβάνει, επίσης, διατάξεις σχετικά τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του Διαμεσολαβητή, τη διεξαγωγή της διαδικασίας, την περάτωση της Διαμεσολάβησης και της συνδιαλλαγής κ.λ.π. Η συμφωνία που απορρέει από τη Διαμεσολάβηση ή τη συνδιαλλαγή είναι οριστική και δεν μπορεί να προσβληθεί, ενώ ο δικαστής στην αρμοδιότητα του οποίου υπάγεται το κέντρο έχει την εξουσία να την καταστήσει εκτελεστό τίτλο.
Πέραν των οριζομένων στον Νόμο, επισημαίνεται ότι τα μέρη είναι σε κάθε περίπτωση ελεύθερα να συμφωνήσουν την υπαγωγή της διαφοράς τους σε ιδιωτική Διαμεσολάβηση περιλαμβάνοντας σχετικές ρήτρες στις συμβάσεις τους. Πολυάριθμα κέντρα Διαμεσολάβησης παρέχουν τις υπηρεσίες στα συμβαλλόμενα (DMCC Mediation Centre, DIFC-LCIA Arbitration Centre, Abu Dhabi Commercial Conciliation and Arbitration Centre κ.α.).
Πηγή: https://www.mediate.com/articles/bhalothia-mediation-UAE.cfm
Βασιλική Κουμπλή
Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω – Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια
